miércoles, 24 de septiembre de 2008

Felicidades a Norbert y Mamali

Este fin de semana pasado celebramos el cumpleaños de mi tío Norbert y mi tía Mamali que es la hermana de Maria Luisa. Para ello vino toda la familia de todos los confines, Julia desde Madrid y Thomas desde Montpellier a parte de los chorrocientos invitados que iré nombrado poco a poco.
Hay varias formas de hacer una fiesta, la más normal es organizar un algo, llamar a los invitados y decirles que se presenten a una hora determinada para la cena, el café, el sushi y lo que sea que se haga con motivo de la fiesta. Una menos corriente es la que Maria Luisa puso en práctica este sábado. Preparó unas cuantas muchas tartas, y organizó un Brunch. Pero en vez de decir a los invitados que vinieran a una hora determinada les dijo que se fueran pasando a lo largo del día. Así pues empezamos a desayunar la familia a eso de las once, Maria Luisa, Norbert, Julia, Thomas y Philipp, Sofía y yo. Poco a poco fue apareciendo gente, algunos nos acompañaron al brunch, había un poco de todo, jamón serrano, cecina, salmón, pudin de pescado, tes de colores y un gran número de panecillos blancos. El Brunch concluyó pero la gente no dejó de llegar, los invitados entraban y salían de la casa y Maria Luisa iba sacando café y tartas, aunque ellos también traían tartas y bombones. Comimo tarta en el salón, en el comedor, en la cocina y a eso de las seis se empezó a preparar el siguiente evento, la cena. De nuevo no sabíamos cuantos invitados iba a haber pues no todos habían confirmado su asistencia. Al final nos juntamos unos quince y nos metieron a todos en la mesa del comedor aunque no encontrábamos sillas para sentarlos a todos. De cenar hubo cerdo relleno.
La conclusión que se saca del sábado es que nos pasamos el día comiendo, desde que nos levantamos hasta que nos acostamos, desayuno, tarta, café, té, tarta, té, tarta, café, tarta, cerdo relleno, tabla de quesos, tarta, café, bombones. Fue una buena celebración sin duda.
Por cierto, digamos que el sábado celebramos el cumpleaños de Norbert y vinieron amigos de la familia, el domingo celebramos también el de Mamali y fue una comida para la familia.
Nos levantamos tarde, porque nos habíamos acostado tarde, y la verdad a ninguno nos apetecía realmente desayunar después de habernos pasado un día entero comiendo así que directamente pusimos la mesa para la comida, esta vez si, posimos dos mesas para caber mejor.
Como decía era una fiesta para la familia, Julia trajo a Tía Merce y a Mamali desde Munich, y también vinieron los Mann, Rudi, Isabel, y los hijos, Rudi (con Mónica su novia), Dani y Edu. Además vino también la familia de Norbert que fue apareciendo poco a poco, los hermanos de Norbert, Gerold, su mujer Birgitt y sus hijas Sabine y Beate, y Otmar el otro hermano. Vamos que éramos un montón.
Para comer tomamos entrantes, de nuevo jamón serrano, cecina, setas con calabacín, y de segundo pollo, pero un pollo que estaba tan rico como un cochinillo asao, y digo un cochinillo porque es una de mis comidas favoritas así que imaginaros lo rico que estaba el pollo.
Tras la comida pasamos al salón a por el café y kuchen, y de nuevo estuvimos hasta las tantas, café, tarta, té, café, tarta, y poco a poco se fue marchando la gente pero el café y la tarta seguían hasta que se fueron todos los invitados y finalmente cenamos los restos, pollo, cerdo embutidos y queso, y por supuesto tarta y chocolates.
Por cierto, os meto dos fotos de los homenajeados con sus respectivos hermanos, Mamali con su hermana Maria Luisa cumplió el Domingo 21 de Septiembre, y Norbert con su hermano Otmar cumplió el 20 de Septiembre.


sábado, 20 de septiembre de 2008

De Sofía

Sofía se aburre, y me ha dicho que escriba algo sobre ella, así que escribiré algo sobre ella.
Sofía tiene 15, rápido 16, o como dirían aquí "fast 16", los cumple el día que empiezo yo la Uni, el 13 de Octubre, así que si quereis felicitarla, dejarle un comentario.
Como ya os contaba, ha venido aquí, igual que yo, a aprender alemán, el problema, es que no tiene ni idea de alemán, (por eso se aburre). Para paliar la agonía de la rutina, cada día escoge un camino diferente para ir al colegio, y desde que empezó todavía no ha logrado ser puntual. Ya se ha recorrido todos los buses de la región y ha intentado discutir en su perfecto inglés británico con reminiscencias de sitcom americana con el conductor bábaro del autobus, que tiende a mirarle con cara de What the hell are you talking about??? Cada día la esperamos con impaciencia para que nos cuente sus aventuras en la Alemania profunda.
Me ha dicho que tengo el síndrome de la hermana mayor, lo malo, es que a ella le ha tocado ser la pequeña JA (tono de Edna Carapapel), así que ya os contará que tal la trato.

jueves, 18 de septiembre de 2008

De los Comentarios



He pensado que dado que cada vez que publico una nueva entrada se van las demás para abajo, como dedicaros una entrada a cada uno haría que todas las demás se bajaran os contestaré a los comentarios personalmente en el sitio de comentarios, de todas formas como os prometí en el e-mail os dedico esta entrada a todos los que habeis dejado comentarios, Miriam, Raul, Lara, Mar Robertito y Franchiño, y la pobre Betty que me ha mandado un e-mail diciendo que no sabía dejar comentarios pero lo importante es que lo intentó.
Así como a Lara le dediqué un Klimt, he pensado que a vosotros os voy a proponer un juego con las fotos de alces que saqué en el Museo Skansen de Estocolmo. Hay un alce y una alza, cuando los vi me parecieron unos animales rarísimos, según vosotros ¿¿¿a que se parecen???? Yo digo que es como una especie de burro gigante con cuernos, aunque también tienen un nosequé de jirafa.
Por supuesto, se acepta pulpo como animal de compañía.



P.D. Sofía me acaba de ofrecer un nuevo juego, decir a lo que menos se parecen, por ejemplo, según su opinión un alce a lo que menos se parece es a un colibrí con patas de tortuga.

Sobre la Comida


Bueno, supongo que ha pasado suficiente tiempo, perdonad si no actualizo el blog todos los días, pero acabo de llegar y todavía tengo que instalarme, además los primeros días no eramos capaces de hacer funcionarl el wifi.
Llevo ya aquí desde el domingo y desde luego pude aprovechar bien el día, llegué super puntualmente y me vinieron a buscar al aeropuerto super puntualmente y camino de casa paramos por un Flohmarkt (mercado de pulgas) aunque no había nada interesante, pero siempre es bueno ir a un mercadillo el primer día que se está en Alemania.
Me he venido a estudiar a Munich un año Erasmus, a la Ludwig-Maximiliam, pero en vez de vivir en la ciudad he venido a vivir con mi tía Marialuisa y mi tío Norbert a un pueblecito a media hora de la ciudad en medio del campo y al lado de un bosque superbonito. Además de yo, o de mi, va a pasar también aquí el año mi prima Sofía que ha venido también a estudiar a Munich a ver si aprende algo de alemán.
Para empezar bien el día, tras el Flohmarkt y el desayuno Marialuisa que es mi tía que cocina super bien y que me ha enseñado a hacer casi todas las galletas que se nos hizo de comer dos super pollo felices. Digo felices porque es mi tía super ecológica y procura comprar todo comida bío, y los pollos eran pollos de corral criados desde pequeñitos con comida de verdad super felices y que murieron cuando estaban sanamente gordos, y eso se notaba porque estaban deliciosos. Los hizo con puré de patatas casero, no del de polvos, y con Blaukraut, col lombarda. Os pongo unas fotos del pollo, y de la familia, salen Marialuisa, mi tío Norbert, mi primo Philipp y mi prima Sofía.
Después de comer hizo una super tarta de grosellas que es según mi humilde opinión la mejor tarta del mundo, y me fui a dormir a las siete de la tarde porque después de una noche en blanco estaba cansadísima.
Me levanté a las diez o así, había dormido quince horas, creo que nunca dormí tanto en mi vida. El lunes lo dedicamos básicamente a ir a Passing que es donde está el colegio de Sofía, a ver el colegio y a que Sofía se aprendiera el camino de ida, también pasamos por Munich a ver a las tías y comimos en el Viktualienmarkt un bocadillo de Schweinebraten y de postre pasamos por una cafetería encantadora que hay cerca donde hacen unos dulces fritos en plan rosquillas, muy raros, ya colgaré un día una foto y compramos un montón para comernoslos con las tías, con el café.
El martes me levanté a las seis y media de la mañana para despedir a Sofía que empezaba el colegio, y por la tarde fui con ella a Munich y comprobamos que todavía estaba abierto el Sushi. El miércoles si que fui a Munich a hablar con mi Universidad y hacer papeleos y esas cosas y quedé con Sofía para comer, nos fuimos al "all you can eat" Sushi y nos empachamos de Sushi y demás platos orientales. Os adjunto una foto del último sushi que tomé en Santiago, que lo tomamos en mi cena de despedida, y una foto del primer Sushi que tomo en Munich. Os diré que es un sitio superguay porque tiene una cinta transportadora, no se si la veis bien en la foto pero al mi lado hay platos que van pasando y se pueden coger los que quieras y cuantos quieras.
Para acabar os diré que este fin de semana se celebra el cumpleaños de Norbert y de Mamali, la hermana de Marialuisa, así que en estos momentos Marialuisa está en la cocina preparando bien de tartas, ya ha hecho una tarta de avellanas y ahora mismo huele deliciosamente a Streusel de manzana. Seguiré posteando.



domingo, 14 de septiembre de 2008

Antes del amanecer

Madrid
3 y media de la madrugada
Luna casi llena
La Ciudad no Duerme
Está en Blanco (o así es como ellos lo describen)
El avión sale aproximadamente dentro de 4 horas, hay que estar allí una hora y media antes, así que tendré que levantarme de la cama dentro de dos horas aproximadamente.
Si, ahora mismo estoy en la cama, tumbada encima de las mantas y encima de unos cuantos discos y diversos cables que aún no he situado en sus respectivos sitios en la maleta. Nos volvimos pronto de la Noche en Blanco, Lucía estaba bastante cansada y a mi me quedaban discos por gravar, aunque hubiera sido una buena despedida permanecer por las calles de Madrid hasta el Alba, antes de recoger las maletas y marchar al aeropuerto.
¿Lo más impresionante? Madrid peatonal. La Gran Vía y Alcalá estaban cortadas al tráfico, el peatón era el rey de la calle, los semáforos seguían funcionando pero era irrelevante. Todo lleno de gente, como una gran manifestación, y lo más increíble, la aglomeración de gente en "tres calles" esperando a ver cruzar al famoso funánbulo noctámbulo. Un montón de personas, mirando hacia un cable, apretujadas delante del edificio Metrópolis (una tarta de merengue comestible a lambetazos) que se extendían más allá de donde se pierde la vista en Cibeles. Y un funámbulo noctámbulo sonánbulo que no salió, nunca apareció, probablemente debido al viento, no es fácil cruzar un cable de 100 metros, situado a 20 metros de altura, con viento . . .
¿La Mejor vista? Desde casa de Oma, no sólo se puede ver el Teatro Real y la Almudena (dicho en bajo) desde el salón, sino que ahora la explanada del Rey está cubierta de lucecitas de colores, bolas que van cambiando de colores y de intensidades, un bonito juego de luces para quien no tiene nada que hacer a estas horas. Yo desde luego no quiero dormir, tengo miedo de que el despertador no suene, y para ello la mejor solución es pasar la noche en vela, ya dormiré en el avión.
Demostré una inteligencia supina cuando compré el billete. Tenía dos opciones por el mismo precio, uno a eso de las siete y media de la mañana que llega sobre las diez, y otro a las diez y media que llegaba sobre la una. Por supuesto, llegar a las diez a Munich era mucho más conveniente porque me permitiría aprovechar el día. Por lo menos así es como lo vi hace dos meses cuando compré el vuelo. Ahora lo pienso, y lo miro con otros ojos ¿Para qué iba a querer yo aprovechar el día en Munich si me voy a pasar allí el año? ¿No me hubiera merecido la pena dormir un par de horas más? Ahora es demasiado tarde, exactamente las 3 y 38 de la mañana, me iré a mirar lucecitas de colores y aprovecharé para meter los últimos discos de led zeppelin en el ordenador, los bytes no pesan en la maleta y ya me sobran kilos en todos los tipos de equipaje que puede llevar una persona. Eso si, mañana podré aprovechar el día

martes, 2 de septiembre de 2008

Me in the workshop

Iron Creations


Dear Mr. Warden,
thanks for the e-mail, I uploaded more pictures of my art works so that you can see what I did at the School of Arts. This are two of my favourite works in metal, the flower was the first thing we did, first, we designed it on paper and then we worked with sheets of metal, the tree was more dificult, I think it was my last work in that class, and I worked a lot with the forge an the anvil.
Raquel, esta entrada también va para ti que nunca te mando las fotos, ya verás poco a poco iré colgando mis obras.

lunes, 1 de septiembre de 2008

Para Lara

Lariña my dear, gracias por ser la primera en poner comentarios, la verdad que me han hecho mucha ilusión por eso, en agradecimiento te dedico un postiño con foto. Ahí te va un bonito cuadro de Klimt, no se si lo conoces, éste se llama Música, me recordó a ti por la lira, no es que toques la lira, pero es un instrumento muy romántico. Aparte de eso, te mando a Klimt para que lo investigues un poco y "pongas dorado en tu vida", ya verás como te hace sentir más brillante.
P.D. Espero que no te haya molestado que desvelara tu verdadera identidad, si quieres aún estoy a tiempo de cambiar tu nombre por pseudónimos. Biquiños.

Meditation as a Liberation



This was my final proyect in marble, I named it meditation as a liberation for three main reasons.
First, the shape. The sculpture represents a slave, a slave that is meditating in this special position, I think it's a position used in yoga, to relax the body, and as he meditates, he feels liberated.
Second, the sculpture was liberated from the block of marble. Michelangelo used to say that shapes are already there in the rock, and you only have to carve until you take them out.
Third, when I was working on the primary stone I was very stressed because of art history exams, and working at the scenery bussiness. So every day, when carving the stone I entered a state of peace of mind, no thinking, there was too much noise to think and it felt like a total liberation.
Finally, I would like to say something that writers of the Renaissance used to say, Art, Liberal arts, where not made by free men, practicing Liberal Arts make men free.
Finally,

Venice 2007



Summer of 2007 we went to Swizerland and Venice. Venice was beautiful but maybe too touristic, I don't think I saw a real italian in the whole city. It didn't smell bad though, everybody sais that in Summer Venice smells bad

Morocco 2007



In Easter 2007 we went to Morocco, my uncle goes there every other year so he prepared us a nice trip to the mayor cities, Marrakesh, Esaouira, Fez, Rabat.... The Picture in blue and orange it's the Kashba in Rabat, one of my favourite places, and it was full of cats.

Scotland 2006



Me and my beautiful car in Scotland with one of many castles on the back-

For the ones in english

I've been checking the blog and I think it's not most confortable because as I keep writting new post the ones I write go down and you don't get to see them, so I decided to explain for those of you that don't know how this goes. On the right site, under Tamara de Lempicka paintings there's a calender with the post, and the title of the entries, that way, you can check every entry, and whenever you find one in english you know that is the one you can read.
Hope you don't miss anything

Love

MARINA

Agora en Galego

Queridos meus, chamándose o blog Queiroa non podía esquecer de escribir tamén en Galego, pero igual que tiven que pedir desculpas os anglofalantes, pido desculpas mil por este castrapo.

Xa sabedes que a aprendizaxe, está na practica, e agardo que canto máis escriba mellore a sintaxe, a ortografía, o vocabulario . . . . Ademáis, o que conta é a intención, ou intezom, coma prefirades, non vamos a distinguir modalidades porque entón a intensao vaise o caralho (ou caraio) JAJAJA.

Denantes de todo (¿iso de denantes existe?) procederei (coido que a utilizazom eiqui do verbo proceder é unha falsa traducción do verbo proceed do inglés, pero sempre pensei que quedaba topeguay) a explicar o significado de Queiroa.

Queiroa é un dos multiples vocablos que se utilizan en Galicia para denominar as plantas da familia das ericaceas, é dicir os brezos. Coido que tamén adoitanse variantes coma Queirua ou Queiroga, todas elas palabras preciosas e moi sonoras, por iso pensei que era un nome perfecto para o blog. Dicir ademáis que é unha palabra cortesía de Alba Marinha (eu prefiro Mariña porque penso que a ñ ten moito charm, pero sei que a ela ten alma AGAL ou como se diga).

De feito, estiven falando hai un rato con ela e lle dixen que me gustaría ter unha bonita sección de palabras interesantes, hai uns días pasei o fin de semana na sua casa en Aiazo, e escoitei cousas ben bonitas, así que de vez en cando intentarei postear algunha bela palabra perdida. De momento a que máis me gustou foi Rixóns, pero coido que foi máis o sabor dos rixóns da casa rodeados de filloas que a palabra en si.

Ata aquí o post (en galego postiño) espero que vos gustara.

Yosemite Park 2005

We visited the park before going to San Francisco, I have to say I have no good pictures with the Golden Gate because there was a lot of wind and I have always hair on my face, but I think this two pictures are very nice. Summer 2006, my good bye to the United States. We had great vacations, great weather and we ate a lot.

Monument Valley 2005

Raquel, Lucía (my sister), me and Julia.

Scotland 2006

So, this is me, Lucia my sister, Julia and Raquel, our travelling friends in Melrose Abbey, close to Edimbourgh. Sommer 2007.

Datos personales